23 Jul Op bezoek bij een collega-imker
De Provence is een heerlijke streek. En wat is er mooier dan op een zonnige dag naar de Provençaalse markt te gaan. De kleuren, geuren en overal de kostelijk uitgestalde etenswaren. Daar kunnen wij drukke Holanders nog wat van leren: genieten van het goede der aarde!
Op de markt staan ook meerdere kramen waar honing wordt aangeboden, natuurlijk vooral lavendelhoning. Het toeval wilde dat er een imker stond uit St. Martin de Castillon.
Het dorpje waar wij vlakbij zaten. Ik vroeg hem of ik bij hem op bezoek mocht komen. En dat mocht.
Zo trokken we op een avond naar zijn imkerij. De berg op, het landweggetje, de afslag over een onverharde weg. Een grote hoge schuur. Daarachter de bescheiden woning. Loïc Marmet verwelkomt ons hartelijk. En hij liet ons zijn imkerij zien. Even later sluit ook zijn vrouw Charlotte aan.
Dat is nog wat anders dan in Nederland. Wij zijn sinds het voorjaar de trotse bezitters van een honingslinger. Daar kunnen we acht honingramen om 4 broedramen tegelijk in slingeren. Natuurlijk met de hand. Maar dan hier: een reusachtige honingslinger waar 80 ramen tegelijk in kunnen. En natuurlijk machinaal aangedreven. Met variabele snelheid zodat je eerst voorzichtig de honing eruit kan slingeren en pas op het laatst hard.
Aan de achterkant stroomt de honing vanzelf in een opvangbak. In die bak zitten meerdere filters, steeds fijner, waar de honing door wordt gezogen en… dan van zelf wordt doorgestroomd naar de honingvaten.
Afhankelijk van de omstandigheden oogsten ze zo van hun bijenvolken tot 6000 kg honing per jaar. Ze hebben dan ook een paar honderd volken.
Loïc is de imker-werker, maar ik vermoed dat zijn vrouw Charlotte de aanstichter is. Haar vader heeft tientallen jaren bijen gehouden. En voor de vader is het wennen hoe modern het allemaal bij hen toegaat. Charlotte is ook degene die blindelings kan proeven waar de honing van komt. We proeven wat raten, zij denk voornamelijk kastanje, misschien wat linde er bij. Ik proef alleen maar honing. Nog veel te leren!
We nemen drie soorten honing mee. Natuurlijk de crèmige lavendelhoning . Zacht, zoet en soepel. Verder een bloemenhoning, frisser, bloemiger. En de klassieke ‘garrigue’, zeg maar boshoning, heerlijk kruidig van smaak.
In Frankrijk zijn veel professionele imkers. Ze reizen ook veel met hun volken. ’s Ochtends, om een uur of zes, zie ik een auto met aanhanger langs komen met tientallen kasten. Soms reizen ze uren ver om de bijen op een bepaalde plaats te brengen, zoals bij de kastanjebossen. Nu is het de tijd om de kasten bi de lavendelvelden te zetten. Voor de honing waar de Provence zo bekend om is.
We nemen dankbaar afscheid van Charlotte en Loïc. Nog even een foto voor hun prachtige schuur. En let even op de deur: zie je de raat?
No Comments